Nasze miasto (Our town)
-
Twórcy
- Autor Thornton Wilder
- Przekład Julia Rylska
- Reżyseria Maciej Englert
- Scenografia Marcin Stajewski
- Przygot. wokal. Irena Kluk - Drozdowska
- Asystent reżysera Mariusz Ponikiewski
- Asystentka scenografa Zofia Gall
-
Obsada
- Reżyser Zbigniew Zapasiewicz
- Dr Gibbs Leon Charewicz
- Joe Crowell Piotr Adamczyk
- Howie Newsome Jan Pęczek
- Julia Gibbs Marta Lipińska
- George Gibbs Zbigniew Suszyński
- Rebeka Agnieszka Suchora
- Redaktor Webb Józef Konieczny
- Myrtle Webb Zofia Kucówna
- Pokaż całość obsady
-
Ilość przedstawień
67
-
Premiera
- 1998-04-26
-
Ilość przedstawień
- 67
"Leon Schiller, przygotowując w roku 1938 polską prapremierę "Naszego miasta" Thorntona Wildera, kładł nacisk na mistyczną stronę sztuki, szukał w niej tajemnicy życia pozagrobowego. Dwadzieścia lat później, we Współczesnym, uczeń Schillera Erwin Axer pragnął dotknąć raczej tajemnicy życia doczesnego. Jeśli szukać podobnie lapidarnego określenia tematu kolejnej inscenizacji utworu - na tej samej scenie, czterdzieści lat później, podpisanej przez ucznia i spadkobiercę Axera Macieja Englerta - to pewnie trzeba by powiedzieć coś o tajemnicy przemijania, o ludzkich złudzeniach, tak przecież ulotnych, gdy z kosmicznej perspektywy spojrzy się na krzątaninę w jednym z milionów "naszych miast" i osad. O nieodwracalności niczego w życiu i o wieczności jako wyjętej z czasu poczekalni, gdzie wszystkie nasze dzienne sprawy obojętnieją do nieskończoności.
Przemijaniu poświęcona była już parę miesięcy temu inna sztuka Wildera przygotowana przez Englerta: "Długi obiad świąteczny"; "Nasze miasto" dźwięczy podobnym tonem stoickiej melancholii, choć odautorskie memento jest tu nie tak dyskretne, raczej dobitne (zapewne dzięki osobowości scenicznej Zbigniewa Zapasiewicza), dominującego w roli reżysera-demiurga nad całym tym światem). Może nieco drażnić wolny, uroczysty tok przedstawienia; swoista celebra poczciwego życia Grovers Corners, aż prosząca się o najdelikatniejszy choćby cudzysłów. Nic się na to jednak nie poradzi; taki właśnie, solenny i celebrowany jest dzisiejszy Współczesny."
(js), Polityka, 23.05.1998
