Teatr Klary Gazul (Le Theatre de Clara Gazul)
-
Twórcy
- Autor Prosper Mérimée
- Przekład Joanna Guze
- Reżyseria
- Dekoracje
- Kostiumy Irena Nowicka Jan Kosiński
- Muzyka Zbigniew Turski
- Asystent reżysera Aleksander Długosz
- Asystenci scenografa Henryka Głowacka Andrzej Kurkowski (ASP)
-
Obsada
-
Kobieta jest diabłem
- Fray Antonio - inkwizytor (Stanisław Bieliński, Juliusz Roland)
- Fray Rafael - inkwizytor Edward Fertner
- Fray Rafael - inkwizytor (Konstanty Pągowski)
- Fray Domingo - inkwizytor
- Mariquita
- Pisarz Trybunału (Aleksander Długosz)
-
Niebo i piekło
- Don Pablo Romero Jan Żardecki
- Fray Bartolomeo - inkwizytor
- Dona Urraca de Pimentel (Lucyna Winnicka)
-
Karoca
- Don Andres de Ribera, wicekról Peru
- Biskup Limy (Mieczysław Pawlikowski)
- Licencjat Tomasz d'Esquivel
- Martinez, sekretarz osobisty wicekróla
- Baltazar, lokaj wicekróla
- Kamila Perichole, aktorka
-
Liczba przedstawień
166
-
Premiera
- 1955-03-11
-
Ilość przedstawień
- 166
"Trzy jednoaktówki Merimée znalazły na scenie Teatru Współczesnego bardzo dobry wyraz sceniczny. Reżyseria Michała Meliny szczęśliwie wybrała właściwą drogę między pokazaniem hiszpańskiej prawdy historycznej a teatrem "na niby", będącym zabawną igraszką intelektualną. Jan Kosiński stworzył bardzo piękną oprawę scenograficzną. Przedstawienie było też aktorsko doskonałe. Zobaczyliśmy nową rolę Ireny Eichlerówny, która zademonstrowała wszystkie przedziwności swego głosu w roli aktorki Perichole w"Karocy". Zofia Mrozowska zachwycała jako urocza Dona Uracca w "Niebie i piekle". Irena Krasnowiecka była "kobietą-diabłem". Także Melina, Krasnowiecki,Łomnicki i inni zasłużyli na duże pochwały."
August Grodzicki,
Świat nr 14, 10 IV 1955 r.
"Przedstawienie miało lekkość, wdzięk i polot. Dawno już o takich rzeczach zapomnieliśmy w teatrach warszawskich. Doskonałym pomysłem, zgodnym zresztą całkowicie z intencjami Mérimée`go było zmartwychwstanie nieboszczyków pod koniec każdej ze sztuczek. Świetne były ironiczne prologi. Dekoracje były bardzo wesołe.
Kosiński jest niezrównany, pod jednym tylko warunkiem, że go sztuka bawi i że reżyser pozwoli mu bawić się sztuką. Kostiumy pyszne, przypomnijcie sobie tylko kata zrobionego na operowego diabła.
I jeszcze Eichlerówna. Nareszcie Eichlerówna. Każde jej wejście witane jest owacją. Niech się schowa nawet sam Mérimée. To naprawdę wcielony diabeł aktorskiej sztuki. Eichlerówna robi na scenie wszystko, co zechce. Naprzód jest sobą. Ale ma do tego pełne prawo. Jest bogatsza od wszystkich heroin, które kreuje. Nie od nich bierze wdzięk, życie i inteligencję. Podciąga je po prostu do siebie. Nie wciela się w obce postacie, postać wciela w siebie, i to jak najdosłowniej. Nie przestaje nigdy być Eichlerówną. I każde zdanie tekstu zaczyna grać.
Eichlerówna była wspaniała, cały zespół bardzo dobry. Nareszcie zobaczyliśmy Mrozowską nie w roli sentymentalnych i cielęcych niewiniątek. Dona Uracca była przecherna, finezyjna, wyrafinowana. Tak jak trzeba. I nie mieliśmy wątpliwości, że nawet środę popielcową potrafi pogodzić z kochankiem."
Jan Kott,
Przegląd kulturalny nr 12, 24-30 III 1955 r
Artykuły
- 10.04.1955 | August Grodzicki, Świat nr 14,
- 24.03.1955 | Jan Kott, Przegląd kulturalny nr 12,
