Wniebowstąpienie
-
Nagrody
- 2005: Sopot – V Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatr TVP „Dwa Teatry” – nagroda dla Macieja Englert za reżyserię spektaklu Wniebowstąpienie Tadeusza Konwickiego.
- Dla Andrzeja Zielińskiego Wyróżnienie za rolę Lilka Czecha "Wniebowstąpieniu"" na IX Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej `2003.
- Dla Andrzeja Zielińskiego Feliks Warszawski za sezon 2001/2002 za rolę Lilka Czecha we "Wniebowsątpieniu" Tadeusza Konwickiego w adaptacji i reżyserii Macieja Englerta , (prem. w 2002 r.) w kategorii "za najlepszą pierwszoplanowa rolę męską".
2003: Warszawa – IX Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej– nagroda dla Macieja Englerta za reżyserię spektaklu Wniebowstąpienie według Tadeusza Konwickiego w Teatrze Współczesnym w Warszawie
- 2005: Sopot – V Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatr TVP „Dwa Teatry” – nagroda dla Macieja Englert za reżyserię spektaklu Wniebowstąpienie Tadeusza Konwickiego.
-
Twórcy
- Autor Tadeusz Konwicki
- Adaptacja Maciej Englert
- Reżyseria Maciej Englert
- Scenografia Marcin Stajewski
- Współpr. scen. Anna Englert
- Muzyka Zygmunt Konieczny
- Choreografia Jan Pęczek
- Asystent reżysera Jolanta Piętek
-
Obsada
- Charon Piotr Adamczyk
- Lilek Czech Andrzej Zieliński
- Ania Monika Kwiatkowska (Ilona Ostrowska)
- Wiesio Litwiniec Krzysztof Stelmaszyk
- Jolka Iwona Wszołkówna
- Ciocia Pola Maja Komorowska
- Bernard Janusz R. Nowicki
- Niemiec Janusz Michałowski
- Stróż Paweł Nowisz
- Pianistka Dominika Kotarba
- Pokaż całość obsady
-
Ilość przedstawień
78
-
Premiera
- 2002-04-27
-
Ilość przedstawień
- 78
"(...) W przedstawieniu Englerta ludzie wykonują jakieś dziwne gesty, tańczą jak mechaniczne marionety, a może weselnicy w chocholim tańcu, l ciągle spieszą się na pociąg, czekają na odjazd, chcą uciec. Dokąd? Imponuje konsekwencja reżysera. Buduje jednolity, spójny świat - świat książki Konwickiego. Zatapia go w szarości, rozmywa, zatraca kontury. Gdybym miał powiedzieć jednym słowem, z czym kojarzy mi się to teatralne Wniebowstąpienie, rzekłbym - nieokreśloność. Szare barwy, jakby po świecie chodzili dziwni daltoniści, brak ostrych granic, przenikanie rzeczywistości. Englert buduje rzeczywistość na granicy dwóch światów, dotyka tego, co bardzo trudno uchwytne, teatralizuje metaforę, a jednocześnie z pokorą właściwą artystom wybitnym składa hołd pisarzowi. To teatr dla dorosłych, tylko na pierwszy rzut oka barwna historia jak z kryminalnego pitawalu, na dodatek doprawiona niemal reporterskimi opowiastkami. Owszem, są podrzędne lokaliki, są dziwne warszawskie indywidua, z aspiracji artyści pełną gębą, a tak naprawdę tylko zdegradowani pijaczkowie. Ale ich wszystkich i tak spowija szarość. Chcą tylko - tak jak Charon - doczekać świtu po tej stroni"
Szara godzina przed świtem, Jacek Wakar, Teatr nr 4/6, 2002
Artykuły
- 2002 | Rzeczywistość niekłamana, Joanna Godlewska, Przegląd Powszechny nr 7-8,
- 15.06.2002 | Teatru w niebo wstąpienie, Andrzej Hausbrandt, Tydzień polski,
- 11.05.2002 | Sennik peerelowski, Zdzisław Pietrasik, Polityka,
- 2002 | Szara godzina przed świtem, Jacek Wakar, Teatr nr 4/6,
- 29.04.2002 | W czyśccu spraw polskich, Janusz R. Kowalczyk, Rzeczpospolita,
