Semiramida
Janusz R. Kowalczyk, Rzeczpospolita, 07.06.1996

Maciej Wojtyszko czerpał materiał do swojej sztuki zarówno z faktów historycznych, jak i z bogatego dorobku filozoficzno-literackiego Denisa Diderota. Inteligentnie napisane, dowcipne dialogi mają w sobie błyskotliwą moc aforystycznych stwierdzeń.[...] Erwin Axer wyreżyserował sztukę Wojtyszki z pietyzmem, z nielicznymi odstępstwami (np. "probierszczyca" Mawra, przez której łóżko przechodzili późniejsi faworyci monarchini, nie jest całkiem naga, jak chciał tego autor). Powstał spektakl godny polecenia, zrealizowany z rzadką dziś na polskich scenach profesjonalnością. Znakomita jest zwłaszcza kreacja Zbigniewa Zapasiewicza (Denis Diderot) [...]. Spektakularne entrée ma tu również Maja Komorowska (caryca Elżbieta). Dobrze wywiązała się ze swego zadania Joanna Szczepkowska, grająca gościnnie Katarzynę II. Spektakle teatralne w stolicy europejskiego państwa powinny być realizowane właśnie tak - z elegancją i kulturą, choć nie sądzę, by większość warszawskich reżyserów była tego samego zdania.